بهمنظور بررسی اثر محلولپاشی نانو ذرات تیتانیوم بر صفات بیوشیمیایی، تکنولوژیکی و عملکرد چغندرقند، این آزمایش بهصورت کرتهای خرد شده بر پایه طرح بلوکهای کامل تصادفی در چهار تکرار در مزرعه تحقیقاتی ایستگاه مهندس مطهری کمالآباد کرج در سال 1393 انجام شد. کرتهای اصلی به مرحله محلولپاشی (شامل سه مرحله 14-12، 30-25 و 35-30 برگی بوتهها) و کرت فرعی به غلظت محلول (شامل چهار سطح آب مقطر (شاهد) و اسپری محلول نانوذره دیاکسیدتیتانیوم با غلظت 100، 300 و 500 میلیگرم بر لیتر) اختصاص دادهشد. نتایج نشان داد غلظت محلول دیاکسید تیتانیوم در سطح احتمال یک درصد بر عیار قند ناخالص و خالص اثر معنیداری گذاشت بهنحوی بود که بیشترین عیارقند ناخالص (15/5 درصد) و خالص (11/3 درصد) با کاربرد 100 و 300 میلیگرم دیاکسید تیتانیوم بر لیتر حاصل شد که در مقایسه با تیمار شاهد معادل 0/5 و 0/8 واحد بهبود یافت. این تأثیر مستقل از مرحله محلولپاشی بود. از سوی دیگر، تأثیرات کاربرد دیاکسید تیتانیوم بر ناخالصیهای ریشه موجب شد تا ضریب استحصال شکر با محلولپاشی 100 میلیگرم دیاکسید تیتانیوم بر لیتر معادل 2/5 واحد افزایش معنیداری را تجربه کند. با افزایش غلظت نانوذره دیاکسیدتیتانیوم، از یکسو بر مقدار آنزیم کاتالاز، پروتئین محلول برگ و کاروتنوییدها افزوده شد و ازسوی دیگر، مقدار آنزیم پراکسیداز و کلروفیل a و b کاهش یافت. درمجموع، کاربرد این ماده شیمیایی طی فصل رشد، با غلظت 100 میلیگرم نانوذره دیاکسیدتیتانیوم بر لیتر میتواند بهبود کیفیت محصول چغندرقند را بهدنبال داشتهباشد.
ابتدای صفحه